AT

ur. 9.II.1922 r. we wsi Annosław, pow. Rawa Mazowiecka. Od 1960 roku zamieszkuje w sąsiedniej wsi Rylsk Duży w tym .samym powiecie.
Ukończył szkołę podstawową. Jest rolnikiem; ma niewielkie gospodarstwo rolne. Jego ojciec, także rolnik zajmował się na własny
użytek stolarstwem i w tych zajęciach pomagał mu syn Mieczysław.

W poszukiwaniu dodatkowych źródeł dochodu nawiązał kontakt z CPLiA, dla której zaczął wykonywać metalową biżuterię.
W CPLiA zetknął się z ludową rzeźbą. Posiadając dawniej nabyte umiejętności w obróbce drewna spróbował z powodzeniem
wyrzeźbić kilka figurek. Ta praca bardziej niż metaloplastyka zainteresowała Żeglińskiego. W 1964 r. po raz pierwszy wystąpił
ze swoimi rzeźbami na konkursie sztuki ludowej otrzymując nagrodę w eliminacji powiatowej, a wyróżnienie w wojewódzkiej.
Od tego czasu Żegliński uczestniczy we wszystkich wystawach i konkursach sztuki ludowej organizowanych dla woj. łódzkiego,
a także w przeglądach ogólnopolskich. Wielokrotnie uczestniczył w różnych imprezach kulturalnych w charakterze prezentera
demonstrując publiczności w jaki sposób powstają jego rzeźby. W 1967 r. bierze udział w podobnej imprezie w Wiedniu zorganizowanej
w ramach „Dni Kultury Polskiej”.

Prace Żeglińskiego znajdują się w wielu Muzeach: w Rawie Maz., Łodzi, Tomaszowie Maz., Warszawie, w Krakowie i in. Jego rzeźby
reprezentowały polską sztukę ludową na kilku wystawach zagranicznych: w Brukseli, Lipsku, Paryżu, Nowym Jorku, Kijowie
oraz w Buenos Aires. Otrzymał odznakę Min. Kultury i Sztuki „Zasłużony Działacz Kultury”. Członek STL. Stały współpracownik CPLiA.

O twórczości rzeźbiarskiej Żeglińskiego ukazało się kilka wzmianek prasowych i dwa artykuły Bożeny Magdaleny Liberskiej:
„Mieczysław Żegliński, rzeźbiarz ludowy z Rylska Dużego, powiat Rawa Maz.”. Łódzkie Studia Etnograf. T. XII; 1970 s. 133—140,
oraz „Rzeźby Mieczysława Żeglińskiego o tematyce folklorystycznej”; Prace i Mat. Muz. Archeolog, i Etnograficznego w Łodzi,
Seria Etnograf, nr 14: 1970 s. 193—194.

W jednym z tych artykułów autorka pisze: „Najchętniej twórca rzeźbi w drzewie topolowym — łatwym w obróbce,
rzadziej natomiast używa wierzby, lipy czy olchy, gatunków trudno dostępnych. Żegliński rzeźbiąc najpierw nadaje klockowi ogólny
kształt siekierą, następnie scyzorykiem sygnalizuje zarys podstawowych elementów składowych ogólnej bryły i przystępuje
do drobiazgowej obróbki detali przy pomocy wąskiego nożyka, rzadziej dłutka. Powierzchnia rzeźby bywa dość często
pokryta plakatówką… Tematyka rzeźb jest różnorodna i obejmuje następujące grupy: a) rzeźby o tematyce sakralnej, b) związane
z życiem codziennym na wsi, c) inspirowane folklorem i d) rzeźby-zabawki. Najliczniej reprezentowane są rzeźby związane
z codziennością wiejską. W tej grupie należy wymienić figurki przedstawiające mieszkańców wsi w strojach ludowych przy pracy,
zwykle z odpowiednimi narzędziami w dłoniach, a także postacie odpoczywających dziadków i dziadów z torbami…
Tematykę sakralną uprawia Żegliński wykonując figurki: Chrystusa frasobliwego i w pozycji klęczącej, Matkę Boską z Dzieciątkiem,
Św. Rodzinę, i Św. Józefa. Postacie świętych, poza smukłą sylwetką, niewiele różnią się od innych figurek. Rzeźbiarz nadał im cechy
zwykłych mieszkańców wsi, dzięki oryginalności ujęcia, nie przypominają one szablonowych świątków z wiejskich kapliczek.

Bardzo dużo miejsca w swojej twórczości poświęca rzeźbiarz tematyce folklorystycznej, wykonując figurki muzykantów,
postacie demonologiczne i związane z obrzędowością doroczną.Obok figurek statycznych, zwartych i masywnych wykonuje
twórca także figurki – zabawki wprawiane w ruch przy pomocy lekkich konstrukcji ruchomych. Produkcja rzeźbiarska
Żeglińskiego jest bardzo duża i ciągle wzrastająca, jakość pozostaje ta sama”. Mają one duże walory artystyczne i etnograficzne.