AT

Władysław Markiewicz (1915-1988)

Władysław Markiewicz – sierżant, radiooperator pokładowy, Nr Raf 792169,  służący podczas II w. św. w 304 i 309 Dywizjonie Bombowym.

Urodzony 17 maja 1915 r. w Tarchominie koło Warszawy. Matka, Franciszka Markiewicz, pracowała tam w majątku ziemskim. Przed wybuchem wojny przyjechała  z synem do Skierniewic do rodziny i tutaj pozostała na stałe. Zamieszkali przy ul. Jagiellońskiej  28.  Władysław poszedł na wojnę, a matka okupację spędziła samotnie w Skierniewicach. Po wojnie wyszła za mąż za Pawła Satora i zmarła w Skierniewicach w 1966 r.

Władysław Markiewicz z zawodu w cywilu był operatorem filmowym.

Wojskową służbę czynną odbywał od 3.11.1937 r. W 1938 r. (4.01.-13.04.1938 r. fotografia zbiorowa) ukończył I Kurs Pomocników Mechaników Samolotowych w Szkole Podchorążych Lotnictwa dla Małoletnich w Świeciu. Podczas II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej  od 1 września do 17 września 1939 r.

Przedostał się do Francji, gdzie dołączył do Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem Francji od 13.11.1939 r. W 1940 r. przeniósł się do Anglii i od 27.06.1940 r. kontynuował  służbę pod komendą angielską Po uformowaniu Polskich Sił Powietrznych  w Anglii, od 5.08.1940 r., służył w ich lotnictwie. Początkowo służył  w 309 Polskim Dywizjonie  Bombowców  jako mechanik  a następnie w 304 Dywizjonie Bombowym Ziemi Śląskiej im. Księcia Józefa Poniatowskiego jako operator radiowy.

Brał udział w 29 powietrznych operacjach bojowych, podczas których zaliczył 344 godziny lotów. Brał udział w bitwie o Atlantyk ,zwalczał łodzie podwodne U-Booty, uczestniczył w ofensywie o Kanał La Manche. Posiadał numer służbowy: P 792169. Jego bombowiec został zestrzelony  do morza, Władysław Markiewicz uratował się i z narażeniem życia uratował kolegów. Podczas stacjonowania w Szkocji latając na bombowcu Wellingtonie ostrzeliwującym niemiecką flotę morską został ranny. Podczas pobytu w szpitalu poznał  pielęgniarkę, angielkę, z którą po roku znajomości  ożenił się  (obecnie  żona ma 92 lata).

Ukończył służbę wojskową 19 listopada 1946 r i następnie przeszedł do rezerwy i otrzymał obywatelstwo angielskie. Po wojnie wyemigrował z rodziną z synem Antonim i żoną Gladys do Kanady, następnie do Australii a w 1970 roku do Nowej Zelandii.Za zasługi  został wielokrotnie odznaczony.

Polskie Odznaczenia:  Medal Polskich Sił Powietrznych, Krzyż Walecznych I Stopnia.

Angielskie Odznaczenia: Gwiazda Wspólnoty Brytyjskiej za udział w II wojnie światowej.

Gwiazda Atlantycka, Medal Obrony, Wojenny Medal 1939-1945.

Zmarł w Nowej Zelandii 24 kwietnia 1988 roku w wieku 73 lat i pochowany został na cmentarzu w Tauranga w Nowej Zelandii na Wyspie Północnej. Syn z wnukami dotychczas mieszka w Nowej Zelandii.

Do śmierci utrzymywał kontakty ze skierniewiczanami, odwiedzał Skierniewice. Obecnie  korespondencję z żoną Władysława Markiewicza utrzymuje  skierniewicka rodzina pp. Halina i Krzysztof Borzęccy.