Tadeusz Gumiński

Tadeusz Gumiński 1906-2003

Wychowanek łowickiego Gimnazjum im. ks. J.Poniatowskiego. Prawnik, historyk, literat, działacz społeczny.

Szczególnie zainteresowany zgłębianiem i popularyzacją etnografii, zwłaszcza kultury Księżaków łowickich. Dzięki Anieli Chmielińskiej zetknął się z muzealnictwem etnograficznym. Po opuszczeniu gimnazjum zaczął pisywać do prasy miejscowej (“Lowiczanin”), a gdy pojawiło się „Życie Łowickie”, także do niego. Jego wczesne wystąpienia prasowe (1926) spowodowały wstrzymanie eksploatacji kamieni z ruin zamku prymasowskiego.

Związany z łowickim harcerstwem, pełnił w nim szereg funkcji.

Dyplom prawniczy otrzymał w 1934 r.

W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej. W marcu 1945 r. skazany na śmierć po oskarżeniu o działalność przeciw władzy ludowej. Po dwóch amnestiach odzyskał wolność w 1950 r. Więzienna terapia jakiej poddano T. Gumińskiego nie zmieniła jego stosunku do komunizmu, ani do tych, którzy go siłą Polsce narzucali.

Po 1956 r. osiadł w Legnicy. Mimo intensywnej działalności społecznej i zawodowej w nowych warunkach nie zerwał jednak kontaktu z Łowiczem, (przeżył w Łowiczu lata 1920-1935).

Istotą działania Gumińskiego było i jest utrwalanie pamięci o ludziach walki, którzy poświęcili swoje życie dla dobra kraju i wolności. Wszystkie jego łowickie prace biograficzne wydawane były w formie zeszytów. Ich nakładcą był Mazowiecki Ośrodek Badań Naukowych Stacja w Łowiczu. W ostatniej dekadzie Tadeusz Gumiński swoimi pracami nt. Łowicza niestrudzenie zasilał najnowszą prasę łowicką, a zwłaszcza zapełniał łamy “Nowego Łowiczanina” prawie pół setką artykułów dotyczących historii miasta